மீண்டும் நான்

மிக நீண்ட நாட்களுக்கு பின்னான ஒரு பதிவு. நேரமின்மை, தனிப்பட்ட பல காரணங்கள் எழுத்து என்னை தனிமைப் படுத்தி சென்று விட்டது, அதில் இருந்து மீண்டு மீண்டும் எழுத முயற்சித்துள்ளேன்,. பார்ப்போம் இது எத்துனை நாட்கள் தொடர்கிறதென்பதை. :)

வார்த்தை தேடும் முகவரிகள்

உன் முகவரியில் சேர இயலாமல்
சேர்க்க முடியாமல்
திரும்பி விட்ட
கடிதங்கள் அவை

வெற்றுக் கடிதங்களுடைய வார்த்தைகள்
தானே உருப்பெறுகின்றன
எந்த வித உரிமையும் உறவும் கொள்ளாமல்
நமக்கிடையே அவை கிடந்து
தவிக்கின்றன


வார்த்தைகள் அவைகளாகவே வாழ்ந்து
விடுவதில்லை
அவை உருப்பெறுகின்றன
உயிர்பெற்று

கடந்த நாட்களின் வலிகள்
காதலின் ரணங்கள்
காமத்தின் காயங்கள்
இவை மட்டுமே கொண்டு அவை
தங்களுக்குள் உரையாடிக் கொள்கின்றன

முகங்கள் மறந்து இந்த தெருவில்
அவை உனக்காக காத்திருந்தன

வேகமாக நகரும் மனிதர்களின்
சுவாசக் காற்றில் அடையாளம் தேடி
ஒவ்வொரு சுவாசத்தினையும்
அடைகாத்திருக்கிறது
வேனிற் காலக்காற்று

கடந்து போன ஒவ்வொரு காலடிகளும்
ஏதோ ஒரு விதத்தில்
பிரிவினை பலமாய் அழுந்த
சொல்லிக் கொண்டிருந்தன


ஒரு வெய்யில் காலத்தில்
முடிவானது நம் பிரிவு
அந்த நொடியில் முதல் வார்த்தை
கடிதத்தில் பதிந்தது - அது மட்டும் அல்ல
முதல் வலியும் பதிந்தது
ஞாபகத்தில் இருந்து


எங்காவது காத்திருக்கும் என் கடிதம்
உனக்காகவென நான்
அகழ்ந்தெடுத்த வார்த்தைகள் தாங்கி
தங்களுக்குள் விவாதம் நிகழ்த்திக்கொண்டு

உரையாடல்கள் தீரும் வேளையில்
அவை முகவரி தேடிக்
கிளம்புகின்றன

அடைய முடியா தூரத்தில்
உனக்கென ஒரு கூட்டை
நீ தேடிக் கொள்கிறாய்
நான் அறிய முடியாதென நம்பி

நம்பிக்கைதானே நம்முள் எல்லாமே !!!!

உயிர்த்தெழுதல்

இருட்டின் மத்தியில் நடந்து கொண்டிருக்கிறோம்
மெல்லிய இசை சுற்றிலும் அடர்ந்திருக்கிறது

நேற்றிரவு தொடங்கிய பயணம் அது
மரங்கள் பேசும் ஓசை மட்டும் கேட்டபடி
நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறோம்
எங்களின் நிழல்களோடு

சுற்றிலும் இரவின் இசை
வழி நடத்திக் கொண்டிருக்கிறது எங்களை

அமைதியின் கணம் தாங்க இயலாத
நொடியில் தீர்மானித்தோம்
இறந்து போவதென்று


எடுத்த முடிவின் படி
ஒருவர் இன்னொருவரை
உண்ணத் தொடங்கினோம்


பயணத்தின் முதல் நொடி போல
கைகளில் இருந்து
தொடங்கினோம்

விரல் இழந்த உள்ளங்கைகளில்
மெல்லியதாய் முத்தங்கள் பரிமாறிக்கொண்டோம்

மிச்சமிருந்த காதல் பிடுங்கி
கிளைகளில் மாட்டி வைத்தோம்
அடையாளத்திற்காக  


இன்னும் பேச்சுத் தொடங்கியாக வில்லை

திடீரென உணர்ந்தோம்
பின் வந்த நிழல் காணாமல் போனதை

பல காதலின் சாயல்
இதயத்தின் உள் புகுதலை உணர்ந்தோம்
தள்ளி நின்று வேடிக்கை பார்த்தோம்

சட்டென மரத்தின் கிளைகளில் இருந்து
நாங்கள் இறங்கிப் போவதை பார்த்தோம்
கடந்து வந்த வழியில்

எனினும் பயணம் முடியவில்லை
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் முன்னேறுகிறது
எங்களின் உண்ணுதலும்
உண்ணுதலின் நடுவே நடையும்


மீண்டும் எங்கள் படுக்கையில்
நாங்கள் உயிர்த்தெழுந்தோம்
விரல் இல்லா உள்ளங்கைகளோடு

முதல் காதல் கடிதம்

இன்று மாலைதான் வந்து சேர்ந்திருந்தது
எனக்கான முதல் காதல் கடிதம்

எப்போதோ எங்கிருந்தோ அனுப்பப்பட்டு
இப்போதுதான் வந்திருக்கிறது
என் கனவின் முதல் படி
நிறைய பறவைகளின் சத்தங்களுக்கிடையில்
அதைத் திறக்கிறேன்

முதல் சில வரிகள்
வண்ணங்கள் நிறைந்தவையாய்
மாறிப் போயிருக்கிறது
என் தோட்டத்தின் பூக்களுள்
சென்று மறைகின்றன

மெல்ல மெல்ல நான் காதல் கொண்ட
நிமிடங்கள் என்னுள் விரிகின்றன

எனை ரசித்த அவன்
என் கவிதை கொண்டாடிய அவன்
என் இயல்பைப் புகழ்ந்த அவன்
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் இதழ் தீண்டி
உயிர் நுழைந்தவன்

தொலை பேசி நிமிடங்கள்
நீண்டு கொண்டே இருந்த காலங்கள்

கைப் பிடித்து காதல் சொல்லி
கனவுகளில் வாழக் கற்றுகொடுத்தவன்
தலையணைகளுக்குள் மென் காமம்
தூவி விட்டு சென்றவன்

இரவுகளின் நீள் பொழுதுகளில்
அருகாமை உணரச் செய்தவன்

இன்றும் என் வியர்வையின் மணம்
அவனுடையதாய் இருப்பதை உணர்கின்றன
உடலின் வியர்வைச் சுரப்பிகள்

மணம் உணர்ந்த மனத்துடன் கடிதம் தொடர்கிறேன்

தொடரும் வார்த்தைகள் கட்டெறும்புகளாய்
நிறைகின்றன என் அறைச் சுவற்றில்
அவன் திருமண மாலையின் மணத்துடன்

காரணங்கள் அடுக்கடுக்காய்
படியேறி வருகின்றன
கதவடைக்கத் தெரியாமல்
இன்னும் கடிதத்துடன் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்
கடிதத்துடன் மட்டும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்

எறும்புகள் என் கால் விரல் சுவைத்துத்
தின்றபடி முன்னேறிக் கொண்டிருக்கின்றன
ஒவ்வொரு பாகமாய் ருசி பார்க்க!!!!

எனது மற்றுமொரு ப்ளாக்-ன் பதிவு.

எனது மற்றுமொரு ப்ளாக்-ன் பதிவு. 
http://payanangalil.blogspot.com/2010/04/deyyyyyyyyyyyy.html

எனக்கும் விருது !!!!

விருதிற்கு நன்றி பத்மா (http://kakithaoodam.blogspot.com/)












இன்னும் பலருடன் பகிர்ந்து கொள்ளவேண்டும் என நினைக்கிறேன். அவர்களுடன் மீண்டும் அடுத்த பதிவில். :)

சிவமெரிக்கும் நான்

வடுவாய் நிற்கிறது
வாழ்ந்து கழிந்த வாழ்க்கை

தொடரத் துடிக்கும் கால்களை
வெட்டிப் போடுகிறது
நிதர்சனம்

எனை மறைத்து தான் மட்டும்
நான் போல் போகிறது
என் நிழல்

வலியுடனே வாழ்கிறேன்
சுகமாய் இருப்பதாய்ச்
சொல்லிக் கொள்கிறேன்
எனக்கு நானே

எனை நானே கொல்கிறேன்
அனைத்தும் மறந்து விட்டதாய்
அல்லது மறைந்துவிட்டதாய்

மண் குழைத்து எனைச் சுற்றி
சுவர் எழுப்புகிறேன் 
கால்கள் மறைத்து மேல் எழும்புகிறது

செங்கற்கள் கொண்டு கட்டிடம்
தனைக்கட்டிக் கொள்கிறது

சுவர் எங்கும் நீ விசிறி விட்டுப் போன
இரத்தத் தெறிப்புகள்

என் மேகம் எங்கும் மின்னல் தெறித்து
என் உடல் எரிக்கிறது
என் காலின் கீழே
சிவமெரித்துக் கிடத்தி இருக்கிறேன்

நானே வானாய்
மாறிப் போன நிமிடத்தில்
எனக்கு ஆயிரம் கைகள் முளைத்தது
ஒவ்வொரு விரலிலும்
ஆயிரம் சிசுக்கள்
உதிரம் குடித்தபடி

நண்பகலில் மிளகாய் அரைத்து
உள்ளங்காலில் பூசி
ஒப்பனைகள் தொடர்கிறேன்

காயங்கள் காயும் முன்
நெருப்பெடுத்து அப்பிக் கொள்கிறேன்

கட்டிடம் முடியும் தருணம்
நானே கல்லாய் மாறிப் போகிறேன்

மனிதம் தேடி தவம் தொடர்கிறது

மறுபடி ஒரு பயணம்

நிகழ் காலங்கள் நிஜம்
போலத் திரிகின்றன
கடந்து வந்தவை காணாமல்
போய் விட்டதாய்
ஒரு உணர்வு

இன்றிருப்பது மட்டுமே இன்றாகிப் போகிறது

ஏதோ ஒரு காட்டுக்குள்
கட்டவிழ்ந்து கிடக்கிறேன்
பயணங்களின் முடிவு தேடி
நடந்து கொண்டே இருக்கிறது நேரம்

உடன் நடக்கும் பாதச் சுவடு
மறந்து பாதை மாறி நடக்கிறேன்
எங்கோ சிதறும் ஒரு துளி நீரின்
சத்தத்துக்காக

ஒவ்வொரு நாளும் புதிதாய்ப்
பிறக்கிறேன்
மறுபடி ஒரு பயணத்துக்காக

நீர்த்துப் போன வாழ்வில்
சாரல் அடித்து
வெடித்துத் திறக்கிறது
என் பாலை

வெளியெங்கும் விரவிக் கிடக்கிறது
எப்போதோ சிந்திப் போன
புணர்ச்சியின் மிச்சங்கள்

அணைத்துப் போன தடங்கள்
தடுமாற்றத்துடன்
நிகழ்ந்ததைச் சொல்கிறது
என் இரவுக் கதைகளில்

தொடங்கும் இடம் தேடி
அலைகிறது மறந்து போன
காதலின் எச்சங்களை
மனம்

ஏன் வந்ததென்று தெரியாமல்
வந்து விட்டு போகிறது
ஒவ்வொரு இரவுகளிலும்
நேற்றின் ஆழ் முத்தங்கள்

நீளும் பயணம்
நீண்டு கொண்டே இருக்கிறது
மேலும் மேலும்
இன்னும் இன்னும்

மறுபடி ஒரு பயணத்துக்காய்
நான்

நெரிக்கும் இழப்பு

 சிநேகிதிகளின் வீடுகளுக்கு செல்வதில்
பெரும் தயக்கம் வருகிறது
இப்போதெல்லாம்
வார விடுமுறை நாட்களின் மேல்
கோபம் வருவதைத்
தவிர்க்க முடியவில்லை

இயல்பாகக் கூட
அவர்களின் கணவர்களை பற்றி
விசாரிக்க இயல்வதில்லை

"நன்றாக இருக்கிறாயா" என்பதுடன்
கேள்விகள் முடிந்து விடுகிறது

தோழி ஒருத்தியின்
குழந்தைப் பேறு பற்றி
இன்னொரு தோழியின் மூலம் மட்டுமே
தெரிந்து  கொள்ள வேண்டியுள்ளது

சிநேகிதிகளின் வீடுகளில்
வரவேற்பறை தாண்டி
பாயும் கண்களை மிகவும்
சிரமப்பட்டு அடக்க வேண்டியுள்ளது

சாதாரணமாக பகிர்ந்து கொண்டிருந்த
காதல்களும் காமங்களும்
 திடீரென தனிமை சாயம்
பூசிக்கொண்டுள்ளது

வார்த்தைகள் மாறி
கண் ஜாடைகள்
அதிகம் பரிமாறுகிறது
மூடப் பட்ட கதவுகளின் பின்னால்

இயல்பாய் இருக்க நடித்தல்
கழுத்தை நெரிக்கிறது

கணவனை இழத்தல் அத்துணை பாவமா?

உயிரோடோ அல்லது இல்லாமலோ!!!

வீழும் நினைவுகள்

வாழ்வின் விளிம்பில்
ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறது
வெறுமையின் கணங்கள்

நகர்ந்து கொண்டிருக்கும்
பேருந்து ஜன்னல்களில்
நம் நேரங்கள் காற்றில்
சலசலத்துக் கொண்டிருக்கிறது

திருமண மண்டபத்தின் சத்தத்தில்
மௌனக் கேவல்கள்
கரைந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறது

பரிமாறப்பட்ட பந்தியில்
உணவோடு சேர்த்து
உணர்வுகளும் அனைத்தும்
வீணடிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது

மாற்றப்படும் மாலைகளில்
கசங்கிப் போயுள்ளது
மறந்து போன சிலவும்
மறந்தே ஆகவேண்டிய பலவும்


சுற்றி நிற்கும் உறவுகளில்
உன்னைத் தேடிக் கொண்டுதான் உள்ளது
வாய் விட்டு சொல்ல முடியாத
நம் நினைவுகள்

விழுந்து கொண்டிருக்கிறேன்
விரல் பற்ற முடியாத ஆழத்தில்
விடை தெரியா வினாக்கள் சூழ்ந்த
அந்த காரத்தில்

எழ முடியாத ஆழம் எனினும்
உனக்காக ஆனதினால்
காதலுடன் சரிகிறேன்
எப்போதும் போல்

காத்திருக்கும் கோலம்

மெல்லிய இசைக் கோர்வையின்
ஒற்றை இழையின் ஊடே
நம் காதலின் ஓசை
தனியொரு பாதையில்
பயணம் செய்யும்

கொட்டிகொண்டிருக்கும்
மழையின் சத்தத்தில்
புது அர்த்தங்கள்
படித்துக் கொண்டிருப்போம்
இறுக மூடப்பட்ட ஜன்னலின் பின்னே

உன் மௌனங்களின் பின்னாலான
வலியினை உணர்கிறேன் எப்போதும் போல்

வலையைப் பின்னுகின்றன
சொல்லாமல் விட்டுப் போன
கடைசி முத்தங்களின்
முகவரிகள்

விரல் பின்னும்
அணைப்புகள் அந்நியப்பட்டு
நிற்கின்றன

ஒற்றைக் கேள்வியும்
அதனைச் சுற்றி வரும்
வெற்று பதில்களுமாய்
காலக் கடிகாரம் வேகமாய்
ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது அதன் போக்கில்

நமக்கான ஒரு கூடு
காத்திருக்கிறது
நம்மை மட்டுமே குடியேற்றம் செய்ய

யாரோ வரைந்து போன கோலம் ஒன்று
நமக்கான நல்வரவுக்காக
பூசணிப்பூ சூடிக் கொண்டிருக்கிறது

ஏதோ ஒரு நொடியின்
தரிசனத்துக்காக
என் காலங்கள் அனைத்தையும்
குவித்து வைத்து அருகில்
அமர்ந்திருக்கிறேன்

மொழியற்றக் கதறலின் ஓசை

இரு வேறு நிழல்களின்
முயக்கத்தில் உருவானவள் நான்

இருட்டின் இறுக்கத்தை புணர்வதின்
மகத்துவம் அறிந்தவள்


விட்டுப் போகும் மேகம் துரத்தி
முடிவில்லா பாதையில் பயணிக்கிறேன்

நீள்பாதையின் தூரத்தில்
ஒற்றை நிழல் ஓங்காரமாய் திரிகிறது

நான் விரும்பியவையும்
எனை விரும்பியவையும் ஆனவை
புது வேஷம் போட்டு நிற்கின்றன

நிரந்தர வலியொன்று
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்
ரத்தம் பாயும்  எலும்பினுள்
குடியேறத் தொடங்கியுள்ளது

காற்று நிறையும் சுவாசப்பை
அழுக்கு சுமந்து
குமட்டுகிறது

 நானாய் மாறிப் போன
இருளொன்று
என் கண்களின் வெண்ணிறத்தில்
கருமை  பூசுகிறது

உள்நாக்கில் அரவமின்றி
நாகமொன்று படமெடுக்கிறது

எதிர் நிற்கும் என் நிழலின்
உச்சி முதல் பாதம் வரை
கூரிய பல் கொண்டு கிழிக்கிறது

கிழிக்க கிழிக்க
என் சதைக் கீறி
வெளி வருகிறது
என்னுள் நீ நட்டு விட்டுப் போன
நாளையின் விதையொன்று

துளிர்க்கும் இலையின்
நுனி தடவியபடி
கடந்த நம் இரவுகளின்
புணர்தலின் ஓசை
மொழி பெயர்ப்பின்றி

பிய்ந்து தொங்கும் என் பொம்மை

அமைதியாய் கழிந்து கொண்டிருக்கிறது
தனிமையின் பொழுதுகள்

விரல் நகங்கள் பூசப்பட்ட சாயத்தின்
சுவடுகளை இழந்து கொண்டிருக்கிறது

நிழல்கள் நிஜங்களாய் எதிரில்
நடனமாடிக்கொண்டிருக்கிறது

மனவறையில் இறுக்கிப் பூட்டப்பட்ட
நினைவுகள் எழும்பிக்கொண்டிருக்கிறது
தளும்பும் காயங்களின் தழும்புகளோடு

துரத்துவதைத் திரும்பிப் பார்க்காமல்
விரைந்து கொண்டிருந்திருக்கிறேன்

புதுப் புது வலிகள்
படிப்பித்திருக்கப் பட்டிருக்கிறது
கட்டாயமாய் 

நான் கேட்காமலே
எனை ஆட்கொண்டிருக்கிறது

ஒரு சோம்பலான மதிய வேளையில்
உனைத் தேடி உன் அறைக்கு
வந்திருந்தேன் வீட்டிற்குத்  தெரியாமல்

நீ இல்லா உன் அறையின்
வெறுமை தாங்காமல் வெளியேறினேன்

வழி காட்டுவதாய்த்தானே சொன்னார்கள்
பின் ஏன் அந்த
இருட்டுக் குடிசையில்
தள்ளினார்கள்

வலிக்கிறது
என் உடல் முழுதும்
உருவம் அருவமாய் படர்ந்திருக்கிறது
ஏதோ ஒன்று

வலி சொன்னாலும் மரத்துப் போன
செவிகள் மடல் வைத்து
மூடிக் கொண்டிருந்திருக்கிறது

கைகள் மட்டும் தங்கள் வேலையை
இயல்பாய் தொடர்ந்திருக்கிறது

ஒரு கை
இல்லாத என் முலை
தேடி அழுத்திவிட்டு
கொண்டிருந்திருக்கிறது

இன்னொரு கை
உறுதியாய் நின்ற 
தன் எழுச்சியை தடவிக்கொண்டபடி
பெருமையுடன்

பிரியாத இடம் பிரித்து
உள் நுழைய எத்தனிக்கும் ஒருவன்

பிரிந்த உதடு வழியே
உயிர் உறிஞ்சியவாறே  ஒருவன்

கடந்த பாதை சுவட்டின் சூடு
ஆறும்முன் மீண்டும் மீண்டும்
காதில் கேட்கிறது
அலறல் சத்தம் மட்டும்

இரவுகளில் தனி ஆவர்த்தனம் ஆடுகிறது
விரல்கள் உடல் வழியே
இன்னும் இன்னும் எத்தனை ஆண்டுகளுக்கு

இன்றும்
அமைதியைத் தான் கழிந்து கொண்டிருக்கிறது
தனிமையின் பொழுதுகள்

 -  இது உண்மையிலேயே உண்மையாய் நடந்த ஒரு சம்பவம்.