மிச்ச சிலிர்ப்பு

எழுதப்படும் எல்லா வார்த்தைகளும்
பகிர்ந்து கொள்ளப்படுவதில்லை எல்லோருடனும்
சில அனைவருக்காக‌
சில சிலருக்காக‌
ப‌ல‌ என‌க்காக
‌மிக‌ப்ப‌ல‌ உன‌க்காக‌

ம‌ன‌துள் ம‌ட்டுமே உற‌வாடி
விளையாடிய‌ ப‌ல‌ க‌விதைக‌ள்
ம‌ன‌தோடு தேங்கிவழிந்து கொண்டிருந்த‌
பல‌ வார்த்தைக‌ள்

இன்று
தோளில் இருந்து ந‌ழுவி
இடை விட்டு இற‌ங்கிவிர‌ல் பிடித்து
ந‌ட‌ந்து ப‌டி ஏறி
உன் வீட்டுக்க‌த‌வு த‌ட்ட‌த்தொட‌ங்கி விட்டது

ஒவ்வொரு நாளும் க‌த‌வு
திற‌க்க‌ப்ப‌டும் நேர‌த்துக்காக‌

திறக்கப்படும் கதவின் பின்னால்
நிற்கும் ஒற்றை ஜோடி
கால்களுக்காக

ஒற்றைக்காலில் என் கவிதை செய்த
தவத்தின் பலனாக

உனக்குள் எனது நினைவிருக்குமா
தெரியவில்லை

நினைவுகளின் மீட்டெழுப்புகளின்
பொழுதுகளில்
கடந்த காலங்களின் காயங்கள்
நிச்சயம் தொடரும்

தழும்புகளின் ஈரப்பிசுபிசுப்பு
இன்னும் கைகளில்
காயாமல்

காயத்தின் ஒவ்வொரு கீறலிலும்
நம்மின் முதல் முத்தத்தின்
சுவடுகள்

என்னுள் மின்சாரம் பாய்ச்சிய
காற்றுடன் கூடிய
உதடுகளின் அணைப்பு

இன்றும் மிச்சமாய்
எனக்குள் சிலிர்க்கும்
மிருகமாய்...

மழையின் நட்பில்

ரோஜாக்கள் பூக்கும் மழைக் காலத்தில்
இருவரும் தனித்திருந்து
பனித்துளி ரசிப்போம்

எனக்கான துளியை நீயும்
உனக்கான துளியை நானும்

முட்களை தாண்டி
இதழ்களை தீண்டும் நாட்கள்

மெல்ல பனியில் மறையும்
இரவில் பெய்த பனித்துளிகள்

மெல்ல காலம் எனும்
கோடையில் காயும்..

கலைந்த எழுத்துகளில் கவிதைகள்
நிலை மாறுகின்றன..
பிரிவின் காயத்தை
காலம் மெல்லத் தின்னும்

மறுபடியும் மேகம் குவியும்
மற்றொரு மழைக் காலத்துக்காக
அந்நாளுக்காக
கையில் குடை பிடித்துக்
காத்திருப்போம் மீண்டும் நனைய

சாயம் போன கவிதைவரிகள்
மறுபடியும் காத்திருக்கும்..
மழை கொண்டுவரும் புதிய நிறத்துக்காக..

நிச்சயம் மழை வரும் நண்பனே
புதிய நிறத்துடன்
புதிய மணத்துடன்
மிக திடமாக

கைகோர்த்து நடப்போம் நட்புடன் கம்பீரமாக

மழை கழுவிய சாலையில்
கைகோர்த்து நடப்போம் நட்புடன் கம்பீரமாக

எல்லா கோடையின்
இறுதியும் ஒரு மழையுடனே முடிகிறது..

எல்லாக் கோடையும் ஒரு மழைக்காக காத்திருக்கிறது.

நமைப் போலவே

சுவற்றுச் சித்திரம்

சுவரில் இருந்த கோட்டுச்சித்திரமொன்று
நேற்றைய பின்னிரவில்
தரையிறங்கி வந்திருந்தது.

முகம் மூடிய போர்வை தாண்டி
காதோரமாய் அதன் மூச்சுக்காற்று
எனை எழுப்பியது.

இரவின் கருமையில்
பளபளத்த கண்கள்
அது கடந்து வந்த
பாதையின் வெளிச்சப்புள்ளிகளை
தொட்டுணர்த்தியது.

இருவரும் மெல்ல கைகோர்த்து
கவிதை வாசிக்கத் துவங்கினோம்

வெளியில் பெய்து கொண்டிருந்த
சாரலில்
மடி சாய்ந்து உறங்க வேண்டுமாய்
கண் பார்த்து கேட்டது அச்சித்திரம்.

முகம் நனைய நானும்
தன் கோடுகள் மறைய சித்திரமும்
உறங்கத் துவங்கினோம்

உறக்கத்தின் முடிவில்
கனவு கலைந்து எழுந்து பார்த்தேன்

சித்திரத்தை சுவற்றில் காணவில்லை.

காத்திருப்பு

காமம் வடிந்த காதலின்
உச்சத்தில் ஒரு மெளனம்
உக்கிரப் புன்னகையோடு
காத்திருக்கிறது...

தனியே நடக்கும் பயணத்தின்
நடுவில் உடன் வரும்
நிழல் எனக்கு முன்பாய்
நீண்டுகொண்டே செல்கிறது..

இசைக்குறிப்புகளின் கோர்வை
முடிந்த நிமிடம்
புயலாய் உன் கேள்வி
தொடர்கிறது...

அலைகளின் சத்தத்தில்
கரைந்துபோன ஒலிக் குறிப்பொன்று
தனை விட்டுப்போன
குழலின் விலாசத்துக்காய்
அலைகிறது காற்றோடு..

மணல் வீட்டின் உச்சியில்
நிலை நிறுத்திய கொடியொன்று
உன் திசையில்
உன் பின்னோடு
மெல்லிய படபடப்போடு
உன் பாதை பார்த்தபடி அமர்ந்திருக்கிறது

எப்போதும் போல் தனியாய்

மின்னும் புன்னகையோடு

வெள்ளைப் பனி பெய்து முடித்திருந்த
ஒரு மாலை நேரத்தில்
மிக இயல்பாக நமது சந்திப்பு
நிகழ்ந்து முடிந்திருந்தது.

வேகமாக நகர்ந்துகொண்டிருந்த ஒரு நத்தையின்
பின்னால் ஓடிக்கொண்டிருந்தேன் நான்.

ஓரமாய் அமர்ந்திருந்த ஒரு முயலின்
முதுகில் சற்றே சாய்ந்தவாறு
அமர்ந்திருந்தாய் நீ

முகத்தில் அடித்த சாரலின்
உந்துதலில் நிமிர்ந்து பார்த்தேன்

மின்னும் புன்னகையோடு உன் கண்கள்
என்னை தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது.

நேற்றைய நாளின் விலாசம் கேட்டாய்
நாளையின் வீடு ம‌ட்டுமே தெரிந்திருந்த‌த‌னால்
மெள‌ன‌த்தை சும‌ந்தேன்

தெருவில் அட‌ர்ந்த‌ இருட்டு வெகுவேக‌மாய்
ப‌ர‌விக்கொண்டிருந்தது.

ம‌ர‌த்தின் நிழ‌லும் அத‌னுள் ப‌துங்கிக்கொண்ட‌து.

எனை நோக்கி கை நீட்டினாய்
இர‌வு மிருக‌ம் ஒன்று எனை
இறுக்க‌மாய் போர்த்திக்கொண்ட‌து

ஒவ்வொரு நாளும் இந்த ச‌ல‌ன‌ம்
நீ ம‌ரித்துப்போன‌ நாள் முத‌லாய்

நேற்றைப் போலவே...

ஒவ்வொரு நாளும் நேற்றைப்போலவே விடிகிறது

பக்கத்து வீட்டு குழந்தையின் அழுகை
எதிர் வீட்டு கணவன் மனைவி சண்டை
தெருவில் காய்கறிக்காரனின் சத்தம்
விரையும் பால்காரனின் மணியோசை

எல்லாமும் நேற்றைப்போலவே இருக்கிறது

ஒவ்வொரு நாளும் உனக்காக நான்
இட்ட பொட்டு
க‌ட்டிய‌ புட‌வை
வைத்த‌ பூ
சேமித்த‌ வார்த்தைக‌ள்
ர‌சித்த‌ இசை
குவிந்த‌ காம‌ம்
எல்லாமும்

நேற்றைப்போல‌வே க‌வ‌னிக்க‌ப்ப‌டாம‌ல் இருக்கிற‌து
தின‌மும் மாலை வ‌ருகிறாய்
‍ ஒரு மாலை நீ சூட‌ காத்திருப்ப‌து தெரியாம‌ல்
சமைத்ததை உண்கிறாய்
கொதிக்கும் மூச்சின் வெப்ப‌ம் உணராம‌ல்
தொலைக்காட்சி ர‌சிக்கிறாய்
என் வ‌ளைவுக‌ளின் தீரம் பாராம‌ல்
இர‌வு வ‌ண‌க்கம் சொல்லி வேக‌மாய் உற‌ங்க‌ச் செல்கிறாய்
இர‌வின் அர்த்த‌ம் புரியாம‌ல்

இன்றைய‌ இர‌வும் நாளைக்காகவே முடிந்த‌து

சாத்திய ஜன்னல் திறக்கப்படாமலே இருக்கிறது
நேற்றைப் போலவே...

அது திறக்கப்பட காத்திருக்கிறது
நாளை இரவுக்காக மறுபடியும்...

நேற்றைப் போலவே...

தேங்கும் விழிக‌ள்

விடியும் வரை நீளும் இரவை
சுவைக்கும் கனவுகள்
கொட்டிக்கிடக்கும் பனிப்போர்வையின்
ம‌றைவில் ம‌னித‌ முக‌ங்க‌ள்

சொல்லும் சொல்லின் ச‌த்த‌ம்
காற்றோடு க‌ரைந்துவிடுகிற‌து

சொல்லாத‌வை ச‌ற்றுமுன் சுவைத்த‌
ஆழ் முத்த‌த்தின்
முக‌த்து வ‌டுவாய்

வ‌க்கிர‌ம் நிறைந்த‌ க‌ண்ணாய்
கோப‌ம் விடைக்கும் மூக்காய்
உயிர் கிழிக்கும் நாவாய்

எல்லாமாய்
ப‌திந்துவிடுகிறது

சுற்றிப்பார்க்க‌ வ‌ரும் கூட்ட‌ம்

ஒரு சார‌லில் கிள‌ம்பும் வாச‌னையாய்
மெல்ல‌ப் ப‌ர‌வுகிற‌து அறையினுள்

பெரும‌ழை விட்டுச்சென்ற‌
சாலையோர‌ த‌ண்ணீர் தேங்க‌லாய்

போகும் வாக‌ன‌ங்க‌ளின் க‌றுப்பு ஜ‌ன்ன‌ல்க‌ள் அறியுமோ
தேங்கும் நீரில் வாழும் விழிக‌ளை

விரையும் குதிரை

இருண்ட குகையினுள்ளே
மெல்ல ஊர்ந்து சென்றுகொண்டிருக்கின்றன‌
நினைவு எறும்புகள்

ஒவ்வொரு சொல்லுக்கும் இடையே
அந்நியமாய் நலம் விசாரணைகள்.

நடக்கும் போதே தூங்கிப்போன குழந்தையாய்
தோளில் தூக்கிக்கொண்ட
உன் ஞாபக எச்சங்கள்

உள்ளே வழியும் வெண் ரத்தம்
நக்கிச்சுவைக்கும் நாக்காய்
நம் பிரிவின் மிச்ச நிமிடங்கள்

கண்ணில் தெறிக்கும் காதலுடன்
கைகள் வழியும் காமத்துடன்

உன் கன்னம் தீண்டிய
என் உள்ளங்கை முழுதும்
உனதான ரேகைகள்

விரிந்த கடலின் அலையின் மேல்
கதிரவன் இல்லா வானம் தேடி
விரையும் குதிரையாய்
நம் வாழ்க்கைக் கடிவாளம்

கனவில் நீந்தும் கள்வன்

கனவுகள் உதிரத்துவங்கும் ஒரு காலையில்
ஒரு வண்ணத்துப்பூச்சியின்
கூட்டுக்குள் ஒரு கள்வனைப் போல்
நுழைந்தான்
என் நேற்றின் மிச்சமானவன்

என் மூச்சின் உச்சத்தின்
ரகசியம் புரிந்து
என்னை அள்ளி வெளியே வீசி
தன்னை என்னுள் நிரப்பினான்.

நீண்ட மரங்கள் அடர்ந்த
ஒரு பனிச் சாலையில்
மெல்ல நடுங்கும் என் கைப்பிடித்து
அழைத்துச் செல்கிறான்.

ஒற்றை விளக்கெரியும்
இருட்டுப் புள்ளியின் திசை நோக்கிப்
பயணம் புரிகிறோம்

ஒருவரோடு ஒருவர் பேசாமல்

என் கூடு தானே தன்னை
கிழித்துக் கொள்ள வாயிலில் காத்திருக்கிறது

உதிக்கும் சூரியன் பரப்பும்
செவ்விள காலை எனக்குள் விரிய‌

என் பனி மெல்ல உருகி முத்தாக‌
ஊர்வலத்துக்காய்
ஏந்தும் தோளுக்காய் பசியுடன்...


இமை மீறி நீந்தும் நீருடன்...

கவிதை கடக்கும் கோப்பை

பருகி எச்சில் வைத்து மிச்சமாக்கப்படுகின்றன
கடந்து போன கவிதைகள்

அதனுள் மித‌க்கும் க‌ண்ணிழ‌ந்த‌ ஈ ஒன்று
கோப்பையின் ஓர‌த்தில் நின்று
துடுப்பு தேடுகிற‌து

தான் ப‌ருகிய‌ ஒற்றைத்துளியே
ச‌முத்திர‌மென‌
ம‌ய‌க்க‌ம் கொண்டு
பான‌த்தின் வ‌ண்ட‌ல் குறையென்கிற‌து

தொலைதூர‌ விழி மூல‌ம்
கிட்ட‌ப்பார்வை பார்த்த‌ப‌டி

த‌ன் தோணி க‌ட‌க்கும்
மாயை அறியாத‌து அது

அருகில் செல்லும் க‌ப்ப‌லின்
க‌ட‌ல் மித‌க்கும் வித்தை
க‌ற்றுக்கொடுக்க‌ கையில்
கோல் எடுக்கிற‌து

எடுக்கும் கோலுக்கு ஆடும் ம‌ந்தியென‌
என் க‌விதை நினைத்து...

அது அறியாதது

கையிடுக்கின் வழி மெல்ல கசியும்
புகையாய் கவிதை

அந்திவான் நோக்கி திசையற்று
உலகை அணைத்து
பறக்கும் சேதி

பிர‌ச‌வ‌ங்க‌ள்

நிகழ்ந்துகொண்டேதான் இருக்கிறது
க‌விதைப் பிர‌ச‌வ‌ங்க‌ள்

சில‌ சுக‌மாய் சில‌ குறையாய்

ர‌த்த‌ம் காணா சிசு வெளியே வ‌ருவ‌தில்லை
எத்துணை கால‌மாயினும்

உல‌க‌ம் காணும் வேக‌ம் இருப்பினும்
சில‌ ச‌ம‌ய‌ம் உள்நின்று செல்ல‌மாய்
இர‌ட்டைப் பிர‌ச‌வ‌த்துக்காய்
அட‌ம் பிடிப்ப‌வை சில‌

வெளியில் எடுத்து
த‌லை க‌விழ்த்து முதுகு த‌ட்டிய‌பின்
க‌ண் சொருகி
ம‌ரித்த‌வை சில‌

உயிர‌ற்று ஜ‌ட‌மாய்
மெல்ல‌ சுவாசித்து
தாதியின் கைசூட்டில்
த‌ன் உயிர்சூட்சும‌ம் தேடி
வெளிவ‌ந்த‌வை சில‌

புதிதாய் முளைத்த‌
சின்ன‌ஞ்சிறு கை கால்க‌ளுட‌ன்
ப‌னிக்குட‌ நீரில் மித‌ந்த‌ப‌டி
த‌ன் நேர‌த்துக்காய்
காத்திருப்ப‌வை சில‌

எனினும் நித்த‌மும்
நிகழ்ந்துகொண்டேதான் இருக்கிறது
க‌விதைப் பிர‌ச‌வ‌ங்க‌ள்

கவிதைப்பயணி

எடுப்பார் கைப்பிள்ளையாய் சிறு சிணுங்கலுடன்
தனது பயணத்தின் இலக்கு நோக்கி
புகைவிட்டபடி போய்க்கொண்டிருக்கிறது
வார்த்தைப் பெட்டி.

நகர்ந்து போன கள்ளிச்செடியொன்றின்
அரும்பொன்று மொட்டவிழ்த்து
தலை அசைக்கிறது தாண்டிப்போன காற்றுக்கு
முத்தமிட்டு

தூர நின்ற ஒற்றைப் பனைமரம்
தனது கள்ளை இறக்கி வைத்து
எதிர்நோக்கி நிற்கிறது
வார்த்தை போதைக்காய்.

பனைக்கள் நக்கி
மகரந்த சேர்க்கை மறந்து
தள்ளாடி
மலர் மலராய் தாவிச் செல்கிறது
திசை மறந்த வண்ணத்துப்பூச்சியொன்று

சிரித்து வேடிக்கை பார்த்தபடி அமர்ந்திருக்கிறது
என் சொல் அமர்ந்த
அரளிப்பூவொன்று..

அதனோடு சேர்ந்து காயும்
காத்திருக்கிறது
தனை பறிக்கும் வளைக்கையொன்றுக்காய்

எனக்கான‌ கேள்விகள்

விரல் நீட்டப்படுகிறது
சுற்றும் சக்கரம் கையில் ஏந்தி
உதிர்ந்த வார்த்தைகள்
கவனமாக சரம் கோர்க்கப்படுகின்றன.

மயிலிறகு சொருகி
கண்முன்னே வலம் வருகின்றன
வாளேந்திய கேள்விகள்

வளைந்து நெளிந்து புற்று நோக்கி
வடிவம் எடுத்து போகின்றன.

நெடிதுயர்ந்த நீல நிறம்
ஆலகால விஷம் உண்டு
பொலிவு பெறுகிறது.

நடப்பவை நன்மைக்கே என
உபதேசம் செய்து
இதழ்கோடியில் விஷமப் புன்னகையுடன்
துயில் விழிக்கிறது
சுற்றும் உலகின் விட்டம் அளக்க

உண்மை உணர்ந்து
இயலாமையுடன்
கண் மூடித் தொடங்குகிறது

மோன தவம் மரத்தடியில்

எதிர்வரும்
வேட்டுவ அம்பு நோக்கி

என் காதல் காடு

இறுகும் இதய வட்டத்தின் நடுவில்
எரியும் தணலாய் நீ
வெந்து தணியும் என் காமக்கூட்டில்
முதல் தீயை வைத்துவிட்டு
கண் சிமிட்டியவாறே தூரத் தெரியும்
மலைப் பள்ளத்தாக்கினுள் சென்று மறைந்தாய்

தொடரும் நெருப்பில்
கருகும் சிட்டுக்குருவியின் இறகாய்
என் காதல் காடு
உனக்கான பூங்கொத்தோடு ம‌ட்டும்
காத்துக்கொண்டு இருக்கிற‌து மிச்ச‌மான‌ வ‌லியோடு

கான‌க‌த்தின் ந‌டுவில் ஓர் ஒற்றைக்குர‌ல்
தின‌ந்தோறும் பாடுகிற‌து
கேட்ப‌வ‌ர் இல்லாம‌ல்

க‌ட்டிய‌ணைத்து முத்த‌ம‌ழை பொழிந்து
சூடு த‌ணிவித்த‌ என் உட‌ல்கூடு
த‌ன்னைத்தானே கொளுத்திக்கொள்கிற‌து

த‌ன் ர‌த்த‌ம் சுவைக்கும்
ப‌சித்த‌ நாயாய்

சொல்லியிருக்கலாமோ

எல்லாம் நன்றாகத்தான் இருந்தது

உனது நினைவாக நானும்
எனது செயலாக நீயும்
பயணித்தபோதும்

கைகோர்க்காமல் விலகி
மனம் கோர்த்து
நடைபயின்றபோதும்

இமை தட்டிய உறக்கம்
வேடிக்கை பார்த்தபடி
பேசிச் சலித்தபோதும்

எல்லாம் நன்றாகத்தான் இருந்தது

உதடு வரை வந்து
உள் சென்ற‌
உனக்கான என் வார்த்தை
குரல்வளை நெரிக்கும் வரை

பயணத்தின் ஊடே

முகம் தெரியா தூரத்திலும்
உள்ளம் உணரும் உணர்வுகள்
அனைத்தையும் சொல்லிவிட முடியா தவிப்புடன்
நகரும் ரயில் பயணமாய் வாழ்க்கை...

ஒவ்வொரு திருப்ப‌த்திலும்
ஜ‌ன்ன‌லோர‌மாய் தெரியும்

விழிக‌ள் தோறும் க‌ன‌வுக‌ள்
நீளும் தண்டவாளத்தில் தொலைக்கப்பட்ட‌உறவுகள்...

விடியும் காலை எனக்கானதான நம்பிக்கை

என் விரல் தேடி கோர்க்கும்
நட்பின் கரங்கள்...
கனவின் விழிப்பில் தினமும் நிகழும்
சந்திப்பின் பிம்பங்கள்...

பிம்பங்கள் கலையும் நிமிடங்கள்

அடுத்த ரயிலின் துவக்கம்.....

தனிமை விருந்தாளி

என் முன் விழும்
நிழல் துரத்தி வேகமாய் ஓடினேன்
உயிர்ப்பையில் காற்று தேக்கி
நிமிர்ந்து பார்த்தேன்
நிழலைக் காணவில்லை...

வென்ற களிப்புடன் பின் திரும்ப
எனைத் துரத்தும் மிருகம்
தரையில் நெளியும்.

வீடு வந்து சேர்ந்தேன்
உடலில் மேய்ந்த புழுக்களை உதறி..

எனக்கும் முன்
என் தனிமை விருந்தாளி
தலைவாழை இலை விரித்து
உணவாய் எனை உண்டபடி

எனை நோக்கி தன்
கோரப்பல் நீட்டும்.

மழுங்கடிக்கப்பட்ட என் தேவதை

அணைக்க நீளும் கைகள்
வெட்டப்பட்டிருக்கின்றன.
கனிவு பொழியும் கண்கள்
குருடாக்கப்பட்டிருக்கின்றன.
என் தோட்டம் அளக்கும்
கால் விரல்களின் நகங்கள்
பிடுங்கப்பட்டிருக்கின்றன.

சபிக்கப்பட்ட
என் தேவதையின் தலையும்
என் தேவனின் ஆண்மையும்
மழுங்க வழிக்கப்பட்டிருக்கின்றன

சாணை பிடிக்கப்படாத
ஒரே கத்தியினால்....

சிலுவை ஏந்தும் கருவறை

உன் வீழ்ச்சியை என் முதுகில் ஏற்றி
சிலுவைக் கூடு சுமந்து பயணிக்கிறேன்
மெல்ல நகரும் நத்தையாய்
என் ஓடுடைக்கும்
கரம் தேடி
பாலைவன மணலின் சூட்டில்...
ஏந்தும் கரம் தோறும்
இது இறுதி எனும்
நம்பிக்கை கதகதப்பின் சுகம்
எனினும் பயணம் தொடர்கிறது
நெடுந்தொலைவு சூரியன்
உதிக்கும் திசை தேடி...

நாமும் அவனும்

சபிக்கப்பட்ட பழங்களின் மர நிழலில்
கால் நீட்டி அமர்ந்திருந்தோம்
ஒருவரையொருவர் அணைத்தபடி
வெற்று உடலாய்
மௌனமாய்
நமைப் பற்றி ஏதும் அறியாமல்
எந்த கேள்வியும் எழாமல்

தூர நின்று பார்த்த ஆதாம்
வேகமாய் அருகில் வந்தான்..
தன் ஆண்மையை நம்முள் பதிவு செய்வதற்காய்

அவன் குறி
நேற்றுப் பிறந்ததைப் போல சுருங்கிப் போனது
நம்மின் வெப்ப மூச்சில்....

என் நீ

பிணைந்து கிடக்கிறது
நம் புணர்வின் மிருகம்!
வழியும் வேர்வையை
துடைக்கும் நம் உடலின் வெப்பம்...
ஆதாம் இல்லாத
ஏதேன் தோட்டம் நோக்கிய
நம் பாதையில்
கலந்திருந்த நம் பெண்மைகள்....

உறையும் என் இரத்தம்

உனக்கான கோப்பையில்
வடியும் என் இரத்தம்
சிறிது சிறிதாக
சேமிக்கப்படுகிறது ஒவ்வொரு நொடியும்...
நீளும் உன் இரட்டை நாக்குகளில்
அதன் சூடு
உறைக்கும் வண்ணம்
தன்னைத்தானே கொதிக்க வைத்துக்கொள்கிறது..