அமைதியாய் கழிந்து கொண்டிருக்கிறது
தனிமையின் பொழுதுகள்
விரல் நகங்கள் பூசப்பட்ட சாயத்தின்
சுவடுகளை இழந்து கொண்டிருக்கிறது
நிழல்கள் நிஜங்களாய் எதிரில்
நடனமாடிக்கொண்டிருக்கிறது
மனவறையில் இறுக்கிப் பூட்டப்பட்ட
நினைவுகள் எழும்பிக்கொண்டிருக்கிறது
தளும்பும் காயங்களின் தழும்புகளோடு
துரத்துவதைத் திரும்பிப் பார்க்காமல்
விரைந்து கொண்டிருந்திருக்கிறேன்
புதுப் புது வலிகள்
படிப்பித்திருக்கப் பட்டிருக்கிறது
கட்டாயமாய்
நான் கேட்காமலே
எனை ஆட்கொண்டிருக்கிறது
ஒரு சோம்பலான மதிய வேளையில்
உனைத் தேடி உன் அறைக்கு
வந்திருந்தேன் வீட்டிற்குத் தெரியாமல்
நீ இல்லா உன் அறையின்
வெறுமை தாங்காமல் வெளியேறினேன்
வழி காட்டுவதாய்த்தானே சொன்னார்கள்
பின் ஏன் அந்த
இருட்டுக் குடிசையில்
தள்ளினார்கள்
வலிக்கிறது
என் உடல் முழுதும்
உருவம் அருவமாய் படர்ந்திருக்கிறது
ஏதோ ஒன்று
வலி சொன்னாலும் மரத்துப் போன
செவிகள் மடல் வைத்து
மூடிக் கொண்டிருந்திருக்கிறது
கைகள் மட்டும் தங்கள் வேலையை
இயல்பாய் தொடர்ந்திருக்கிறது
ஒரு கை
இல்லாத என் முலை
தேடி அழுத்திவிட்டு
கொண்டிருந்திருக்கிறது
இன்னொரு கை
உறுதியாய் நின்ற
தன் எழுச்சியை தடவிக்கொண்டபடி
பெருமையுடன்
பிரியாத இடம் பிரித்து
உள் நுழைய எத்தனிக்கும் ஒருவன்
பிரிந்த உதடு வழியே
உயிர் உறிஞ்சியவாறே ஒருவன்
கடந்த பாதை சுவட்டின் சூடு
ஆறும்முன் மீண்டும் மீண்டும்
காதில் கேட்கிறது
அலறல் சத்தம் மட்டும்
இரவுகளில் தனி ஆவர்த்தனம் ஆடுகிறது
விரல்கள் உடல் வழியே
இன்னும் இன்னும் எத்தனை ஆண்டுகளுக்கு
இன்றும்
அமைதியைத் தான் கழிந்து கொண்டிருக்கிறது
தனிமையின் பொழுதுகள்
- இது உண்மையிலேயே உண்மையாய் நடந்த ஒரு சம்பவம்.
20 comments:
பேக் டூ பார்ம்..??
கேபிள், இந்த வருடத்தின் முதல் போஸ்ட். நன்றி முதல் கருத்துக்கு
நல்லாருக்கு வாழ்த்துக்கள்...
வலியையும் வேதனையையும் பிரதிபலிக்கிறது ஒவ்வொரு வரிகளும்..
நன்றி அண்ணாமலையான், Kutipaiya
:-)
கவிஞர்கள் நீங்கள் எழுதுவதை வாசிப்பதோடு எங்கள் வேலை முடிந்தது...
உண்மையாகவே இருக்கலாம்..
இன்னும் பூடகமாய் சொல்லி இருக்கலாம்.
மஞ்சள் பத்திரிக்கைக்கிணையான வர்ணனைகள் சொல்ல நினைத்ததை திசை திருப்புகிறது.மன்னியுங்கள்.எதிர் பார்க்கவே இல்லை.
அன்புள்ள ராஜாராம்
உங்கள் கருத்துக்கு நன்றி. எனினும் இது உண்மையில் நடந்த சம்பவமாக இருப்பதினால் அதை அப்படியே பதிவு செய்ய நினைத்தேன். இதற்கு மாற்று வார்த்தைகள் தேட தோன்றவில்லை. இனி வரும் பதிவுகளில் சற்று மாற்றி எழுத முயற்சிக்கிறேன்.
நல்ல வரிகள். இதைவிட பூடகமாய்ச் சொன்னால் பல பேருக்கு என்ன சொல்கிறீர்கள் என்றே புரியாது போய் விடும் வாய்ப்புள்ளது. எனவே சரிதான் (என்னைப் பொறுத்தவரை).பாராட்டுகள்.
கவிதை நன்றாக வந்திருக்கிறது என்பதை உணர்வதை விட வலி அதிகம் தெரிகிறது. வேறு வார்த்தைகளில் சொன்னால் தீவிரம் மாறுபடலாம் எனினும் கவிதையின் அர்த்தம் மாறுபடாது. அடுத்த முறை கொஞ்சம் மாற்றி எழுதுவது என்ன கலாச்சார காவல் உணர்வா?
thanks!..u may understand.
தோழி, இத்துணை நாட்களாய் உங்கள் கவிதைகளில் இருந்து வந்த வலி இப்போது அடுத்த கட்டத்திற்கு போய் விட்டது. வலியை வார்த்தைகளால் உணர வைக்க தெரிந்த உங்களுக்கு எப்போது வார்த்தை பஞ்சம் ஏற்பட்டது? இது உங்களுக்கு ஏற்ற பாணி அல்ல.. மற்றபடி உங்கள் கவிதை வழக்கம் போல ஆண்களை நோக்கி மற்றும் ஒருசாட்டையடி
happy pongal
தெளிவான குரலில் மிகவும் நன்றாக இருக்கிறது...வாழ்த்துக்கள்...
நல்ல வரிகள் .......
படித்தேன்,சிலிர்த்தேன் .அசாதாரண வரிகள், வலியும் கூட,.புத்தாண்டு,மற்றும் தமிழர் திருநாள் வாழ்த்துகள் அனு.
வலியை பகிர்ந்துகொள்ளுதல் நலமே, நல்லாயிருந்ததுங்க
நெம்ப பீல் பண்ணிறுக்கீங்க்லே...!
பேசாம நம்ம கட்சில சேர்ந்துருங்க(சிவ பானம்)...
வலியெல்லாம் சிட்டு குருவி மாதிரி பறந்து போயிரும்...!
தனிமையின் வலி போக்கும் வலி நிவாரணி அது...!
:-) :-) :-)........
இயல்பாய் இருக்கறதுதான் ஒரு கவிதையின் உச்சகட்ட வெற்றி...
இது இயல்பாதான் இருக்கு...
வார்த்தை பஞ்சம்....மஞ்சள் சிந்தனை என்பதெல்லாம் பார்வைகளை பொருத்தது...
இதுல compromise பண்ணனும்னு ஏன் நினைக்கிறீங்க...!
அப்டி அனு வேண்டாம்...!
இந்த புள்ளதான் அழகா இருக்கு..!
:-) :-)
அன்பு தோழி,
நல்லாயிருந்தது கவிதை... எனக்கு மஞ்சள் பத்திரிக்கையின் வர்ணம் ஏதும் தெரியவில்லை பாரா சொன்னது போல.
அன்புடன்
ராகவன்
did you read my blog mam? if you have intersted pls let me know your postal address to vellinila.blogspot.com thanking you !
Post a Comment